Główna ulica [1956]

,,Główna ulica", Juan Antonio Bardem [Hiszpania, 1956]

Tytułowa ulica jest synonimem miejsca, w którym przechadzają się na pokaz mieszkańcy małego miasteczka i wszyscy o sobie wiedzą. Isabelle, stara panna, która 18 lat wcześniej opuściła zakon i od tej pory nic się w jej życiu nie wydarzył, zakochuje się bez pamięci w Juanie, nie podejrzewając, że spotkanie z nim to nie szczęśliwy przypadek, ale ponury kretyński żart znudzonych miejscowych kolegów spotykających się każdego wieczora w tym samym barze. Juan zaczyna być przytłoczony ogromem miłości i szczęścia Isabelle i zaczyna czuć się nieswojo w roli fałszywego amanta. Czy zdoła powiedzieć jej prawdę, zanim koledzy zdążą ją publicznie ośmieszyć? Film pokazuje bohatera w dwuznacznej sytuacji, z której nie istnieje praktycznie wyjście, ponieważ Juan, przyjmując miłość bez wzajemności, unieszczęśliwi siebie, odrzucając ją, unieszczęśliwi Isabelle. Twórcy filmu próbują zdiagnozować sytuację poprzez dyskretną krytykę Kościoła Katolickiego. Isabelle i jej matka są bogobojne, uczestniczą w procesjach, widzimy długi dwuszereg kapłanów w charakterystycznych dla Hiszpanii kapeluszach z rondem. To sugeruje cień rzucony na główną ulicę od strony religii. Isabelle w szczytowym momencie swego zaślepienia Juanem zdaje się jednak godzić religię i miłość, to ona jest odważniejsza, pewniejsza siebie. Juan jest tchórzem, ale przynajmniej szczerym; nie potrafi powiedzieć, że kocha, nie chce kłamać. Isabelle jednak nie widzi rezerwy w zachowaniu swego partnera. Pozorni kochankowie pokazali się już razem na głównej ulicy i teraz są postrzegani przez małą społeczność jako para narzeczonych. Znajdują się więc nie tylko w potrzasku kłamstwa, ale w pułapce publicznego wizerunku. Potrzask ulicy głównej, potrzask ludzkich spojrzeń, pułapka własnej słabości, oto co wyraża film.