Dolina [Francja, 1972] Barbet Schroeder

 Film Schroedera ma coś z książki Alejo Carpentiera ,,Podróż do źródeł czasu". Mamy tu kontrast, chociaż nie ma ani jednego kadru z Europy, pomiędzy paryskim blichtrem i dżunglą, której miejscami próżno szukać na mapach. Takie miejsca nazywają się ,,obscured by clouds" i w poszukiwaniu piór rarytasowych ptaków udaje się w nie Viviane, prowadząca w stolicy Francji butik z egzotycznym asortymentem. Podróż w głąb dżungli staje się dla miejskiej kobiety podróżą w nieznane rejony własnego wnętrza. Świat, który poznaje, zdaje się umożliwiać jej przekroczenie granicy, odrzucenie cywilizacji i odnalezienie raju. Niestety, cywilizacji i nabytych w niej nawyków nie można się pozbyć i taka jest wymowa tego filmu. Każdy ma swoje włąsne miejsce w świecie, a zamiany bywają ryzykowne. Całość dopełnia rewelacyjna muzyka Pink Floyd.

Uczta [Wielka Brytania, 2021] Lee Haven-Jones

Uczta filmowa to raczej nie była, chociaż początek był wysmakowany. Slow cinema zmieniająca się w krwawy thriller? Nie przepadamy za takimi zmianami. Nie ten kierunek. Prawią, że to podanie ludowe o konsumpcjonizmie. Czy ja wiem? Dziś większość ludzi żyje w zachodnim świecie na niewyobrażalnym sto lat wcześniej poziomie. Oczywiście jest co krytykować, ale trzeba to robić mądrze, nie przez pryzmat kanibalizmu i zjawisk nadprzyrodzonych. Dla mnie na nie.

Wieczność i jeden dzień [Grecja, Francja, Włochy i Niemcy, 1998] Theo Angelopoulos

Typowe dla Angelopoulosa kino drogi. Bohater musi zmienić swoje życie ze względu na san zdrowia, na swej drodze spotyka małego albańskiego uchodźcę, z którym wędruje w kierunku granicy. Mgła wiecznie unosi się nad horyzontem. Zimne wystudiowane kadry. Przeszłość wymieszana z teraźniejszością. Świetny Bruno Ganz.