„Młodzi gniewni”, reż. John N. Smith [USA, 1995] 1h34m Oglądałem po raz pierwszy i teraz wiem, dlaczego nie chciałem oglądać tego filmu w swoim czasie. Każdy człowiek jest wartościowy, o ile nie chce krzywdzić innych i nie zasługuje na pogardę tylko dlatego, że nie ma perspektyw, żyje w toksycznym środowisku, nie interesuje się poezją. I ten film to bardzo dobrze pokazuje, jednak sposób przekonywania przez nauczycielkę młodzieży nie przekonuje. To znaczy nie wierzę, że pokaz karate ich uspokoił (abstrahując od tego, że zachowanie młodych "gniewnych" było raczej wyolbrzymione - chyba wyolbrzymione, piszę na podstawie mojej znajomości psychologii), a wersy Boba Dylana o śmierci z godnością zachęciły do zgłębiania gramatyki. Za łatwo nauczycielce wszystko poszło, no ale to tylko film. Skoro jednak wszyscy nauczyciele zbiorowo uciekali od takiej niesfornej i aroganckiej klasy, to kto ich uczył pozostałych przedmiotów? Bo przecież w szkole nie uczą tylko jednej lekcji angielskiego? Czyli musieli być inni nauczyciele twardziele, którzy znosili klasę. A Michelle Pfeipffer uczyła języka tylko tylko tę jedną jedyną klasę? Jak na nauczycielkę zarabiającą niewiele, to ładny domek miała (albo jak na szkołę, która tak mało płaciła, to ładne domki wynajmowała nauczycielom sezonowym). Jak na środek dekady popularności grunge'u, to dziwnie nieobecna jest w tym filmie zarówno muzyka, jak i ta kultura. Typowy produkcyjniak made in USA pokazujący zwykłym ludziom, że coś mogą, że ich stać, że potrafią się przezwyciężyć i że mogą wygrać. Tylko czy sprostają potem warunkom?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz